Koty bengalskie powstały ze skrzyżowania kota bengalskiego (Prionailurus bengalensis) oraz zwykłych kotów domowych. W 1961 roku, Jean Mill, w ramach pracy badawczej, sprowadziła z Azji samicę dzikiego kota bengalskiego. Zwierzęta te w owym czasie były zagrożone wyginięciem, ponieważ były przedmiotem polowań, z uwagi na swoje piękne futro oraz chęć posiadania przez ludzi egzotycznego zwierzęcia. Aby sprowadzona Prionailurus bengalensis nie czuła się samotna, otrzymała do towarzystwa czarnego kota domowego. Jak się okazało, oba koty doszły szybko do międzygatunkowego porozumienia, którego rezultat pojawił się jakiś czas później w postaci małej, nakrapianej kotki. Pomimo tego, dalsza hodowla hybryd została zawieszona.

Kolejnym krokiem w rozwoju tej rasy były badania nad białaczką kotów domowych prowadzone przez dr Willarda Centerwalla oraz dr Raoula Benveniste. Choroba, która swym przebiegiem była bardzo podobna do jej ludzkiego odpowiednika, powodowana jest przez wirusa, który jak się okazało, nie występuje wśród dzikich kotów bengalskich. Naukowcy postanowili więc stworzyć międzygatunkową hybrydę w celu sprawdzenia przebiegu tej choroby u otrzymanych kotów, co miało pomóc w leczeniu ludzi. Hodowla kotów nigdy nie była celem samym w sobie dla dr. Centerwalla, jednak w 1980 roku przekazał on Jean Mill kilka kociąt z pierwszego pokolenia potomnego. Pozostałe kocięta nabył inny hodowca, jednak ostatecznie przekazał je również J. S. Mill.

Jean Mill rozpoczęła ponownie program hodowlany, musiała się jednak zmagać z kilkoma problemami - kocury z pierwszego pokolenia były bezpłodne (ten problem nie jest rozwiązany do dziś - kocury są płodne dopiero od czwartego pokolenia), koty bengalskie były również płoche i skłonne do agresji. Dobierając odpowiednich partnerów, udało się złagodzić temperament na tyle, aby przypominały koty domowe. Cel ten został osiągnięty i udało się wyhodować "idealnego" kota bengalskiego, który wzbudził zachwyt na wielu wystawach, szczególnie swym pięknym umaszczeniem oraz łagodnością w stosunku do ludzi.

 

Koty bengalskie cechują się energicznym usposobieniem, są skore do wszelkich zabaw, lubią towarzystwo człowieka a w szczególności dzieci. Silnie przywiązują się do właściciela i dobrze czują się wśród innych zwierząt. Tę rasę cechuje niezwykła zwinność, aktywność i inteligencja. Koty bengalskie o nad wyraz wysokim kocim IQ, łapią wszystko w mig. Koty te zachowały nieco zmysłów od swoich przodków stąd świetnie rozwinięte zmysły widzenia oraz słuchu. Ponadto są one świetnymi „wspinaczami” i uwielbiają się wspinać szukając najwyższego punktu obserwacyjnego w mieszkaniu. Należą do nielicznych ras, które mogą być wyprowadzane na smyczy. Bardzo lubią spacery, często nawet się ich domagają. Bez problemu mogą kroczyć na smyczy obok psa. Inną cechą kojarzącą je z psami jest umiejętność aportowania czy reagowania na wołanie właściciela. Koty bengalskie są też wyjątkowe pod względem obcowania z wodą. Ich ciekawość oraz odwaga doprowadziły, że są one skore do kąpieli i zabaw w wodzie, a nawet do picia prosto z kranu. Dzikie pochodzenie tych kotów przyczyniło się do tego, że do standardu wprowadzono idealny charakter i temperament bengala, czego nie spotyka się w przypadku innych ras. Koty bengalskie lubią zwracać na siebie uwagę poprzez mruczenie (czasem i furczenie), gruchanie, miauczenie oraz – naturalnie – wyrażając chęć pieszczot. Należy pamiętać, że każdy kot bengalski posiada bardzo wyjątkowy charakter i indywidualne potrzeby, które mogą się zmieniać w zależności od charakteru danego kota. Nie należy się więc dziwić, jeśli w naszym kocie zwycięży gen odpowiedzialny za uwielbienie domowego zacisza, zasłużonego miejsca za piecem albo – chyba ku uciesze wszystkich – na naszych kolanach.

Głowa kotów bengalskich jest raczej szeroka o zaokrąglonych konturach. Długość nieco większa niż szerokość. Linia od czoła do nosa tworzy delikatny łuk. Kości policzkowe wydatne, wysoko osadzone. Podbródek wyraźny. Nos szeroki i długi, lekko zaznaczony stop. Silnie zaznaczona żuchwa. Uczy średnie lub małe, szerokie u nasady, końcówki zaokrąglone, skierowane ku przodowi. Kępki włosów na wierzchołku niepożądane. Oczy są duże, owalne, szeroko osadzone, lekko uniesione w kierunku podstawy ucha. Za wyjątkiem niebieskiego i seledynowego pozostałe kolory dopuszczalne. Odpowiednie do umaszczenia przy seal lynx point blue - niebieskie, brown tabby- żółte do zielonych, seal mink tabby- niebieskozielone. Tułów długi, szeroki, silny, ale nie w typie orientalnym. Mocna struktura kości, rozbudowana muskulatura. Koty bengalskie są zaliczane do ras kotów średnich oraz dużych. Ich długość waha się między 40 a 50 centymetrów nie licząc ogona, a samce kotów bengalskich osiągają wagę około 7-8 kilogramów. Samice są o wiele mniejsze i drobniejsze, a ich waga oscyluje około 3-5 kg. 

Naturalnie największym atutem i tym co odróżnia kota bengalskiego od innych kotów jest umaszczenie sierści. Możliwie krótkie i delikatne, niezwykle miękkie i gęste futro przyozdobione jest w cętki (o różnych kształtach m.in. półksiężyce, groty strzał czy odciski łap), marmurki. Pożądany jest jak największy kontrast między tłem a wzorem, krawędzie wzoru powinny być wyraźne. Najpopularniejsze obecnie jest posiadanie kota bengalskiego w duże rozety kontrastujące z kolorem futra. Inną charakterystyczną cechą futra kota bengalskiego jest tak zwany glitter (z ang. blask, brokat), czyli połysk, który sprawia jakby futro było poprószone złotym pyłem, powodując niespotykane u żadnego innego domowego kota na świecie refleksy. Niestety trzeba być cierpliwym chcąc zobaczyć pełny efekt umaszczenia tej rasy, ponieważ wygląd końcowy umaszczenia kota trwa dość długo. Wyróżniamy róże motywy umaszczenia, kolory, wzory i ich odmiany. w mojej hodowli oprócz typowego umaszczenia brown znajduje się kotka w odmianie snow. Aby zrozumieć skąd wzięła się ta odmiana musimy wgłębić się odrobinę w genetykę i wrócić do okresu, kiedy twórcy rasy krzyżowali ALC z innymi rasami kotów domowych. Koty bengalskie "niosą" geny "color point" ( jak u kotów syjamskich czy innych "color pointów") oraz geny pochodzące od kotów burmańskich ( tzw.: burmese albino series gene). Geny te są recesywne, co oznacza, że tylko w przypadku odziedziczenia pary genów od obojga rodziców może pojawić się młode w kolorze "snow". Rodzice mogą być brązowymi nosicielami genu lub jedno z nich albo obydwoje mogą być "snow". Para rodziców "snow" zawsze da potomstwo w tym właśnie kolorze futerka. Umaszczenie nawiązuje do Leoparda Śnieżnego. Istnieją trzy możliwości kombinacji genów i trzy odmiany w obrębie "snow": seal lynx point, seal sepia, seal mink.